-Αφρίζεις θάλασσα και κλαις, στα βράχια
κοπανιέσαι
τα στήθια γδέρνεις κι ελεεινά
μαυρομοιρολογιέσαι.
Το δάκρυ σου νερό θολό και λέπι γυαλισμένο
τα σωθικά σου θάνατος, κουφάρι σαπισμένο.
Δεν σε λυπάμαι θάλασσα, καταραμένη αλμύρα
πίκρες μονάχα, συμφορές εγώ από σένα πήρα.
Βουλιάζεις τα καράβια μου, τα
καλοποντισμένα
μ’ ίδρω και δάκρυ και ψυχή που τάχω
αργασμένα
γκρεμίζεις όνειρα κι ευχές,
καλοσημαδεμένες
χαμόγελα και προσευχές, γλυκοθυμιατισμένες.
Καταραμένη θάλασσα, μου παίρνεις τα παιδιά
μου
η φθονερή σου η καρδιά στεγνώνει την δικιά
μου.
Κάλλιο να λείψης, να χαθής, να
μαυρορημαδιάξης
βάσανα μαύρα και πικρά να μη μου ξαναδιάξης.
-Σύχασε άνθρωπε καλέ και μην με καταριέσαι
θεριό χειρότερο από σε άλλο μην με λογιέσαι.
Γαλήνη θέλω και χαρά και σπήλιο ν’
απαγκιάσω
αιώνες κλαίω μοναχιά, θέλω να ησυχάσω.
Χήρα, μονάχη κι ορφανή χτυπιέμαι και
αφρίζω
μένα ο Θεός με δίκασε γαλήνη να μην χτίζω.
Ευλογημένη πάμφτωχη και πλούσια ζητιάνα
γλυκά τον κόσμο θρέφω εγώ, της πλάσης
είμαι μάνα
παιδιά κοιμίζω και φιλώ, λεβέντες
αγκαλιάζω
και μαυρομάνας την καρδιά στη λήθη τη
βουλιάζω.
Αχόρταστη με βάφτισες κι εγώ πια δεν
αντέχω
κάλλιο ν’ αδειάσω να χαθώ, κρίματα να μην
έχω.
Πώς το νεράκι της βροχής της γης τρυπάει
τα σπλάχνα
σ’ άγιας κοιμάται αγκαλιάς την μυρωμένη
άχνα
κι απ’ έκει ξεσπαθώνεται και σύννεφο
κρεμιέται
βροχούλα ηλιοστάλαχτη στην γη
ξαναπετιέται;
Συχάζει και λυτρώνεται, σ’ ύπνο γλυκό
ξεχνιέται
μαζεύτεται, διπλώνεται και πάλι αναπετιέται.
Σκέψου με άνθρωπε καλέ και μην με
καταριέσαι
δικάστηκα σαν ένοχη κι η λύτρωσι μ’
αρνιέται.
Ένα μου λόγο θα σου πω, κι ας τούτο σε
θυμώνει
κι άκου και φύλαξε καλά ό,τι σ’ ανακατώνει.
Κάλλιο ζωή και λεβεντιά σε με ν’
αποκοιμιέται
παρά από χέρι άδικο να φεύγει, να
χαλιέται.
Ωραίο
ΑπάντησηΔιαγραφή