Δεν μ’ αγαπάς - Σοφία Πόταρη

Πιο δυστυχής εγώ κι απ’ τους κακότυχους θνητούς

που παίρνει ο θάνατος κάθε που κόβει τη ζωή τους,

αφήνουν πίσω τους λαμπρό το φως και αγλαούς καιρούς

καθώς βουτούν στο σκοτεινό πηγάδι της σιωπής τους..

Πιο δυστυχής κι από αυτούς!

Πια στερημένη απ’ τον ήλιο των δικών σου των ματιών

λουλούδι αναιμικό και θλιβερά βαλσαμωμένο,

παρασυρμένο απ’ την πλημμύρα σκοτεινών γητειών,

με μοίρα του να ζει από το κλαδί αποκομμένο..

Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αγιάτρευτες του πόνου οι πληγές,

ελπίδας μάταιης σαν με τρυπά το σουβλερό αγκίστρι.

Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αμέτρητες πια είναι οι φορές

που άτι σέρνομαι από θάνατου σφιχτό καπίστρι..

Ιερά Συνουσία – Σοφία Πόταρη

Τα ματόκλαδά σου

Οι βολβοί σου

Οι κόρες σου

H όρασή μου

Τα χείλη σου

Η γλώσσα σου

Τα σάλιο σου

Το φιλί μου

Τα μαλλιά σου

Ο λαιμός σου

Ο κόρφος σου

Η θέρμη μου

Τα χέρια σου

Τα δάχτυλά σου

Τα νύχια σου

Το χάδι μου

Το στήθος σου

Οι ρώγες σου

Το ρίγος σου

Η έκστασή μου 

Η κοιλιά σου

Το εφήβαιο

Τα λαγόνια σου

Η πλήρωσή μου

Τα πόδια σου

Η ρίζα σου

Το περπάτημά σου

Το λίκνισμά μου

Οι φλέβες σου

Οι ιστοί σου

Το αίμα σου

Το πυρ μου

Ποθητή αγάπη

Η μυσταγωγία σου
Η ποίησή μου

Ο λαιμός σου – Σοφία Πόταρη

Τόσο πολύ μου λείπεις ανθισμένη μυγδαλίτσα μου, τόσο βαθιά

Που τη γλυκά παρήγορη δεν νιώθω για να πω τη διαφορά

Ανάμεσα στο τώρα και στο χθες, που αθόρυβα έχει περάσει

Σκιά και φως στα μάτια μου μπροστά, ανακατωμένο χρώμα

Γλυκιά μου εσύ, ανθισμένη, σαγηνευτική μου άνοιξη, ερωτική

Ζηλεύω νιώθοντας το θαλερό σου μίσχο το ζεστό, τον απαλό

Που όλοι οι χυμοί, γλυκείς και ζείδωροι, κυλούν εκεί ζεματιστοί

Ολόγλυκια αμβροσία, στους δροσερούς του σώματος ροδώνες

Τα χείλη μου τα δυο μόνο γι’ αυτόν το μίσχο υπάρχουν, το ζεστό

Που ευωδιάζει κήπο μυστικό, κι υπόσχεται λουλούδι σπάνιο

Στον ακριβό σου το λαιμό το μυρωμένο κρέμασ’ εμέ στολίδι του

Καθρέφτης του περίκαλος να λάμπω, όμορφη μες στην ομορφιά

Ω! πόσο αχόρταγα το θέλω πάνω του για να κολλήσω αξέχωρα

Της ζήσης μου τη λαίμαργη προσήλωση, τη φοβερή λαχτάρα

Για της γλυπτής σου ομορφιάς τη γεύση, το άρωμα, το κύμα

Τη μέθη και το φως, σαν στεφανώνεσαι του ήλιου τη φωτιά!

Και δεν το θέλω για να ζω αλλιώς, παρά μονάχα μ’ απληστία γεμάτη

Για το γλυκό σπασμό της τρυφερής σου φλέβας, της μικρής

Που μεθυσμένη πάλλεται, κρυμμένη στην ακρούλα εκεί

Τη μυστική και την αθέατη του αγγελικού λαιμού σου

Painting, “Tristan and Isolde”

by Antoon van Welie (Dutch, 1866–1956)

Άδωνις - Σοφία Πόταρη

Τα ωραία μάτια και τα χείλη

ή το στήθος κι ο λαιμός σου

γλυκό με ποτίζουνε αφιόνι;

ή των φιλιών σου το πηγμένο μέλι;

μα όχι!

είναι η ευωδιά σου!

η ευωδιά σου είναι

που γεύση αποστάζεται 
στων βλεφαρίδων σου τους καταρράxτες

Painting, “The Awakening of Adonis”
by John William Waterhouse

Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον - Σοφία Πόταρη

Επιθυμώ να κατοικήσω κάτω από το δέρμα σου

Επίτρεψέ μου τώρα να διατρέξω το κορμί σου

Μέσα στις φλέβες σου να κολυμπήσω τις ζεστές

Στα σπλάχνα σου για ν’ ακουμπήσω την ψυχή μου

Γιατί έτσι έχει ανάγκη η καρδιά μου ν’ αγαπά

Σαν μια μικρή μα επίμονη βδέλλα του βάλτου

Τόσο σφιχτά που στέκει κολλημένη στο κορμί

Γλυκιά τροφή και θέρμη αγωνιώντας να κερδίσει

Για να μπορέσει να κρατήσει μέσα της ζωή

Στην κόρη της καρδιάς σου θέλω να εγκατασταθώ,

Να πυργωθώ και το υφάδι μου απ’ την αρχή να στήσω

Τα πάθια μου ακουμπώντας σου και αγαπώντας σε

Για να ξεκουραστώ και για να ζήσω

Γλυκό νανούρισμα το θρόισμα των φύλλων της

Κι ο χτύπος της θα τραγουδά μόνο για μένα

Με της αγάπης μου τη θέληση σφιχτά να την κρατώ

Και σαν το βρέφος να βυζαίνω το ζεστό της αίμα

Κι εσύ θα με κρατάς σφιχτά με τα πνευμόνια σου

Φυσώντας θεία πνοή στον εκστασιασμένο λάρυγγά μου

Και ως αγέννητη θα εισέρχομαι γλυκά στο είναι

Άφησε να κατοικήσω κάτω απο το δέρμα σου

Το θέλω για να ζήσω ανάμεσα στ’ αγγεία σου

Έχοντας φωλεύσει στα κύτταρα του είναι σου

Εκεί που πάλλει ο σφυγμός της πιο μικρής σου φλέβας

Θα ήθελα να ζήσω τρώγοντας και πίνοντας εσέ

Όχι ψωμί, μήτε κρασί, μήτε κι αέρα ν’ αναπνέω

Μόνο το αίμα και τη σάρκα σου να γεύομαι ποθώ

Και την πνοή που τον κρυφό σου γαλαξία ψυχώνει

Μόνο το αίμα και τη σάρκα σου ποθώ αγαπημένε

Και να γλυκαίνομαι μες στη δική μου ζηλευτή ζωή

Απ’ της εστίας σου το παφλάζον πυρ αιματωμένη…

Κοινωνία ακατάληπτη και μυστική

Ανοξείδωτη από φως

Αγαλάζωτη από ξένον ουρανό

Επίτρεψε να κατοικήσω μες στο στήθος σου

Αφοσιωμένη Κίρκη σου και μάγισσα δική σου

Ετούτη μόνο τη ζωή για να κερδίσω λαχταρώ

Εις τούτο τείνω και τούτο μόνο επιζητώ

«Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον»

Που μοίρα εκλεκτή ας με ευλογήσει να το ζήσω

Painting, "Tristan and Isolt"

by  Rogelio de Egusquiza, 1910

*ο τίτλος, δανεισμένος απο το ομώνυμο διήγημα 

του Γ. Βιζυηνού