Η καταστροφή της Παλιόχωρας Κυθήρων - Σοφία Πόταρη

 

Στο κάστρο πάνω, σ’ άκρια ερμιά

στ’ άνεμου μέσα τ’ άγριο σημάδι

μπήγω στο στήθος κρύα καρφιά

γίνομαι τείχους κούφιο ρημάδι.

 

Χώρα σβησμένη, μ’ όψη καμιά

όλοι κοιμούνται, οι σκοτωμένοι.

Ξέρα και πέτρα κι η αγκαθιά

πίνει φαρμάκι και περιμένει.

 

Σκέλεθρα σπίτια, μαύρη ορφανιά

άδεια ‘πό γέλια κι από ανθρώπους.

Άχνα καμιά. Πού είν’ τα παιδιά;

Ω, πώς πονάω σ’ έρημους τόπους!

 

Γύρω οι βράχοι κι η Λαγκαδιά,

τη λέν Κακιά, κι ούτε κλαδάκι.

Λείψανα μνήμης μ’ άγρια κραξιά

τώρα ζυγιάζει ένα γεράκι.

 

Ξάφνου ένας ήχος, ναι, μια φωνή!

Τί νάναι Θέ μου; Κάλεσμα, κλάμα;

Κάτι σπαράζει! Και ποιόν θρηνεί;

Τρέμει η καρδιά, θέλει το θάμα!

 

Ωχ κι είναι τρόμος μπλάβου παιδιού

και ικεσία κόρης παρθένας.

Καύκαλο άσπρο λεβεντονιού

γέρου σφαγμένου κρύος αυχένας.

 

Ωχ κι είναι αίμα σε στήθους ξέρα

χέρι στοιχειώνει πικραγκαθιά.

Ωχ κι  ολολύζουνε πέρα ως πέρα

ωχ οι σφαγμένοι απ’ την Τουρκιά.

Σαρκοχώραφα

 

                                                         Σαρκοχώραφα

                              Ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη 2024

                                                                

Το νέο μου βιβλίο με τίτλο Σαρκοχώραφα, εμπεριέχει 43 ερωτικά ποιήματα, που γράφτηκαν τα τελευταία 7 χρόνια. Με κέντρο το σώμα, ως αγωγό και πεδίο της ηδονής και του έρωτα, σκιαγραφείται η επανασύνδεση του ανθρώπου με την αθωότητα, την ιερότητα της φύσεως και των πλασμάτων αυτής. «Ο έρωτας» ως «μειδίαμα του Ιδεώδους προς το υπάρχον!»

Το βιβλίο είναι ιδιωτική έκδοση.

    

                                                                   

Κριτική προσέγγιση του βιβλίου μου Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι από τον ποιητή Γιώργο Δελιόπουλο στο Fractal

Πένθιμοι αναστοχασμοί  

https://www.fractalart.gr/asfodeloi-kai-kyparissoi/

Του φθινοπώρου οι καρδιές, Σοφία Πόταρη

 

Του φθινoπώρου οι αχνοβαμμένες πινελιές

πόσο πολύ ταιριάζουν στις μοναχικές καρδιές!

Πανσέδες μπλάβοι, χαμολούλουδα, κλωνιά

τρεμοφεγγίζουν, λύχνων σκέλεθρα με φως λειψό

της ζήσης τους ξεφτίζει, πέφτει η αρματωσιά

φριχτά τσακίζονται σε θύελλας διάβα σκληρό.

Να ικετέψουν προσπαθούν, μ’ αδίκως τα φτωχά

ο θεριστής, ακράτηγος, με τ’ άρμα του περνά.

 

Σβησμένα σωθικά τα πέταλα, αιμορραγούν

ναυάγια σε βυθό βουβό και πώς ν’ αναληφθούν!

Παράπονο του κρίνου γνέθουν τα μαλλιά

η φρέζα πλέει ξέφυλλη μες στην ανεμοζάλη

αγνώριστη σπαράζει του υακίνθου η ομορφιά

κι η ντάλια, μάταια, παράστημα προβάλλει.

Τα βρύα θεριεύουνε κι ευθύς τα καταπίνουν

και μούσκλια λαίμαργα κάθε ζωούλα σβήνουν.

 

Του φθινοπώρου τ’ άνθη αχ! μοναχικές καρδιές

εξόριστες υπάρχουν σ’ ερημιάς τις εσχατιές.

Θανάτου στόμα τα φιλεί μα προσδοκούν

στου ήλιου την ζεστή αγκαλιά για ν’ απαγκιάσουν.

Το νιώθουνε, πως γι’ άλλη μια φορά θα προδοθούν

και πώς το λαχταρούνε τρυφερά να τ’ αγκαλιάσουν!

Μα ξέρουνε, πουλιά ’πό σκάγια λαβωμένα

νεκρά στο χώμα θ’ απλωθούν και σπαραγμένα.

 

Αχ πώς θυμίζουν οι καρδιές του φθινοπώρου τ’ άνθη!

Βασίλισσες λαμπρές μες στις δανδέλες, στις τιμές

ξεκορμισμένες τώρα και νεκρές σ’ άνιση μάχη

σαν σβήνει η αγάπη που με ήλιο θρέφει τις ψυχές.

 

 

 

Θα φύγουμε αγκαλιά - Σοφία Πόταρη

Όταν μας λυπηθούνε κάποτε οι Θεοί

και αγκιστρώσουμε κλωστούλα και βελόνα

λιβάνι σε Ιερό η δική σου η μορφή

μύρο η ψυχή μου σε μυστήριον αρρεβώνα.

 

Ζούμε μονάχα για να λιώσουμε αγκαλιά

κρατιόμαστε, σαν ο πνιγμένος την ανάσα.

Κι όταν το χώμα θα μας καταπιεί γουλιά

θα κλείσει η αγάπη μας παντοτινή μας κάσα.

Πένθος Εραστών.

Μνημειακό νεκροταφείο στο Μιλάνο, Ιταλία.

Οι γίδες μας - Σοφία Πόταρη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μικρούλα ήμουν κάποτε, μικρού χωριού παιδάκι,

η μάνα μου χαράματα μ’ έστελνε στο σχολείο

μα πριν την σάκα ζαλωθώ και πάρω το δρομάκι,

κατέβαινα στις γίδες μας για να τους πω αντίο. 

Βγενίτσα μου ευγενική κι Αρχόντω αγαπημένη,

Χιονάτη μου κοντότριχη, Κανέλα κερατούσα

μακάρι να μ’ αφήνανε μαζί σας ξαπλωμένη

τα γράμματα να μάθαινα, με σας να μελετούσα.

 

Η μάνα μ’ έβιαζε, νωρίς να φύγω, μην αργήσω,

τις γίδες μας τις μάλωνε που με καθυστερούσαν

και τώρα σαν τα θυμηθώ το κλάμα θ’ αρχινίσω,

τις γίδες μας αγάπαγα κι εκείνες  μ’ αγαπούσαν.

 

Φωνή δεν είχαν να το πουν, το λέγαν με τα μάτια

τα χέρια μου σαν έγλειφαν,  καλοαλατισμένα

με δάκρυα παιδιάστικα. Με την καρδιά κομμάτια

ξεμάκραινα, ξεμάκραιναν σε χρόνια περασμένα...

 

 

Ο μύλος

 

Έστεκε μύλος μια φορά ‘πο πέτρα βουβαμένη

κι έφεγγε άστρο σκοτεινό σε ρεματιά κρυμμένη.

Κρατιόντανε σπαθί παλιό σ’ ανήμπορου το χέρι

με το ποτάμι μάλωνε που γυάλιζε την φτέρη.

Πηγαίναν νιες και χαίρονταν, φεύγανε γριες και κλαίγαν

κι οι δόλιοι οι λεβεντονιοί φαρμακωμένοι λέγαν:

“Μύλε και πού είν’ τ’ αλεύρια σου και πού είν’ ο μυλωνάς σου

πού είναι κι η καλοκυρά που ζεύει τα φτερά σου;”

“Τ’ αλεύρια μου σκορπίσανε όπως σκορπάν τα νιάτα

και τα φτερά μου τρύψαλα σαν κόκκαλα στην στράτα.

Ο μυλωνάς παντρεύτηκε, η νύχτα τον κατέχει

και της κυράς τον άσπρο ανθό, μαύρο σκουλήκι αλέθει”