Ωραία η στιγμή που τα
παιδιά μου τρώνε φασολάδα!
Το στόμα τους, μες στον
καρπό της γης, ένα χωράφι
κι η γλώσσα τους,
αλέτρι που οργώνει την λιακάδα
κι ευλαβικά ζυμώνει τον
καρπό σ’ ωραία σκάφη.
Ζουμί κυλάει σαν νέκταρ
απ’ ανθί που ξεχειλίζει
και πασαλείβει ολούθε
τα λευκά τους πηγουνάκια,
γελούν, ψωμί βουτώντας
σαν το γλάρο που ορμίζει
σε άσπρο αφρό κι αρπά
σαν αστραπή μικρά ψαράκια.
Φαγάκι ευωδιαστό
γλιστράει στα τρυφερά λαιμάκια,
τις φλέβες τους ψυχώνει
ποταμός με θεία δώρα,
της γης η αγάπη όλη
στων παιδιών μου τα δοντάκια,
ωραία που στεριώνεται η
ζωή σ’ ειρήνης ώρα!
Μ’ αλλού, το κόκκινο
ζουμί αχνιστό κυλάει αίμα,
από σφαγμένη φλέβα και
λαιμό φριχτά κομμένο,
ψυχές, που καταλήγουν
σε ζωής πανάθλιο τέρμα,
παιδάκια, καρφωμένα σε μαχαίρι
ακονισμένο.
Στ’ άδεια τους πιάτα
τίποτα δεν έχει περισσέψει,
κυλιούνται τα παιδιά
μου στο γρασίδι ευτυχισμένα.
Tο χώμα, μια καρδιά,
την κάθε τους ρουφάει λέξι,
μ’ αλλού, κορμιά
χωνεύει από θεριά μακελεμένα.
