Οι γριές του χωριού - Σοφία Πόταρη

 

Θυμάμαι του χωριού μου τις γριές

τα καλοκαιρινά τ’ αποσπερνά

φιγούρες μαύρες, σαν θολές σκιές

να φτιάνουν της κηδείας τα σπερνά.

Αμίλητες και σοβαρές, πικρές

το μούτρο τους κομμένο χαρακιά.

Μορφές λιγνές σ’ εικόνες ιερές

κι η πέτσα τους ξερή φραγκοσυκιά.

Θυμάμαι κείνες τις στεγνές μορφές.

Στον κόσμο ήρθαν γριές από κοιλιά

νανούρισμά τους είχανε γραφές

και θρήνους για θανατικά παλιά.

Με δάχτυλα λαφρά, πουλιού οστά

το στάρι ετοιμάζαν του νεκρού,

τα σπλάχνα τους δεν μέρωσε χαρά

γεννήθηκαν για σήκωμα σταυρού.

Θυμάμαι τις γριούλες του χωριού

με την σπαραχτική βουβή λαλιά.

Aθώες, σαν το μάτι τ’ αλαφιού

μoυγγές, σαν παλιοσκιάχτρα για πουλιά.

Βραβείο Αμφικτυονίας Ελληνισμού 2019.

Το χέρι σου - Σοφία Πόταρη

Κοιτάζω το μικρούλικο, λευκότατό σου χέρι,

πώς αναπιάνει το ψωμί, πώς το καλοσταυρώνει

και σαν αστράφτει ολόγιομη η λάμα απ’ το μαχαίρι,

στη σάρκα μου λες μπήγεται και με γλυκοματώνει.

Κοιτάζω το χεράκι σου το κρινοδαχτυλένιο,

πώς το ψωμί ερωτεύεται, στα χείλη πώς το φέρνει

και σαν μπουκιά σου το κρατάς σε στόμα κερασένιο,

βαθειά του κόσμου η χαρά απάνω μου όλη γέρνει.

Κοιτάζω το χεράκι σου μέσα στο μεσημέρι,

του τραπεζιού μας την γιορτή πώς την σφιχτοκρατάει!

Κόβει ψωμί, κερνά κρασί, ανάβει αγιοκέρι

κι απ’ τα λιγνά του δάχτυλα η αγάπη κυβερνάει.

Το βλέπω το χεράκι σου κι όλα τα βλέπω πλέρια

και τρυφερά τα ψίχουλα μετά σαν τα μαζεύει,

το στόμα μου πανσέληνο, όπως τα περιστέρια

τον ήλιο που ταϊζονται και τ' αγιοδεσποτεύει.