Λυγμικά πέφτει το δείλι
σε παράπονο βαθύ
και τ’ ανθρώπου η
φλογίτσα Θέ μου πώς να κρατηθεί!
Λυχναράκι η ψυχούλα και το λάδι θα σωθεί
αχ του κόσμου η ανάσα
τώρα Θέ μου θα σβηθεί.
Αποσώνεται η μέρα κι η
φωνή βουβή θα βγει
από σώμα που σε σώμα τώρα
μέσα ναυαγεί.
Σε κοιλιάς τα μαύρα
σπλάχνα κόσμε αλέθεσαι φαγί
αχ ζωής βαθειά τρομάρα του
Θεού η βαθειά πληγή.
