Η θλίψι πια στα βλέφαρα
βαραίνει,
προφήτης σκοτεινός που
ξεψυχάει.
Στο χώμα, ο ίδιος χώμα,
επιμένει
μια θύελλα να ζει και
να ξεσπάει,
τ’ αξήγητο βαθύ για να βαθαίνει.
Μια κάμα, μες στην
σάρκα μελετάει
σωμάτου την φθορά, σαν αυγαταίνει
την λάμψι, που τ’
απόκρυφο τρυπάει
κι αν ξεστρατίζει,
αναλαβαίνει.
Το έλεος τ’ απείρου τ' οδηγάει.
