Πώς στης μαρέγκας τον αφρό σαρίδι άμα κορφιάσει
μοιάζει να είναι βασιλιάς , καλά πού
΄χει θρονιάσει;
Έτσι κι οι μαύροι ποιητές, χτυπιούνται
για μια θέσι
και στου χυλού τον αχταρμά, ξύλο πολύ θα
πέσει.
Κι όπως στο μπλέντερ δέρνουνται τ’
ασπράδια να φουσκώσουν,
γρονθοκοπιούνται οι δύστυχοι, τ’
απαύγασμα να δώσουν
της τέχνης τους, που τους μηνάει, αν
θέλουν να κορφιάσουν
να τρέξουν και να τσακιστούν καρέκλα για να πιάσουν.
Σαν σπάνια λαγωνικά μυρίζουνται τα φώτα
τις κάμερες , περιοδικά, εταιριών τα
χνώτα,
σεμιναρίων εύσημα,
διαγωνισμών βραβεία
μ’ αντί για τέχνης γέννησι, γιορτάζουν
την κηδεία.
Δήθεν σ’ υπόγεια ξενυχτούν και σ’
αγκαθιές πλαγιάζουν,
σφίγγουνε κάμες να κοπούν, στην θλίψι
όλο βουλιάζουν.
Ξεδιάντροπα όμως στήνονται σε λάμψι
προβολέων
κι εκδίδεται η ποίησι σε χέρια διαφθορέων.
Ω των αιώνων εκλεκτοί που ακάματοι
εφορμάτε!
Εκεί ψηλά στην κορυφή, που φούσκες
ξεπετάτε,
συμποτικό κι εταιρικό θα σκάσετε
καρπούζι.
Και το μαχαίρι του κριτή, οϊμέ, πολύ θα
τσούζει!
