Στο κάστρο πάνω, σ’ άκρια ερμιά
στ’
άνεμου μέσα τ’ άγριο σημάδι
μπήγω
στο στήθος κρύα καρφιά
γίνομαι τείχους κούφιο ρημάδι.
Χώρα
σβησμένη, μ’ όψη καμιά
όλοι
κοιμούνται, οι σκοτωμένοι.
Ξέρα
και πέτρα κι η αγκαθιά
πίνει
φαρμάκι και περιμένει.
Σκέλεθρα
σπίτια, μαύρη ορφανιά
άδεια
‘πό γέλια κι από ανθρώπους.
Άχνα
καμιά. Πού είν’ τα παιδιά;
Ω,
πώς πονάω σ’ έρημους τόπους!
Γύρω
οι βράχοι κι η Λαγκαδιά,
τη λέν Κακιά, κι ούτε κλαδάκι.
Λείψανα
μνήμης μ’ άγρια κραξιά
τώρα
ζυγιάζει ένα γεράκι.
Ξάφνου
ένας ήχος, ναι, μια φωνή!
Τί
νάναι Θέ μου; Κάλεσμα, κλάμα;
Κάτι
σπαράζει! Και ποιόν θρηνεί;
Τρέμει
η καρδιά, θέλει το θάμα!
Ωχ
κι είναι τρόμος μπλάβου παιδιού
και
ικεσία κόρης παρθένας.
Καύκαλο
άσπρο λεβεντονιού
γέρου
σφαγμένου κρύος αυχένας.
Ωχ
κι είναι αίμα σε στήθους ξέρα
χέρι
στοιχειώνει πικραγκαθιά.
Ωχ
κι ολολύζουνε πέρα ως πέρα
ωχ
οι σφαγμένοι απ’ την Τουρκιά.
