Ο λαιμός σου – Σοφία Πόταρη

Τόσο πολύ μου λείπεις ανθισμένη μυγδαλίτσα μου, τόσο βαθιά

Που τη γλυκά παρήγορη δεν νιώθω για να πω τη διαφορά

Ανάμεσα στο τώρα και στο χθες, που αθόρυβα έχει περάσει

Σκιά και φως στα μάτια μου μπροστά, ανακατωμένο χρώμα

Γλυκιά μου εσύ, ανθισμένη, σαγηνευτική μου άνοιξη, ερωτική

Ζηλεύω νιώθοντας το θαλερό σου μίσχο το ζεστό, τον απαλό

Που όλοι οι χυμοί, γλυκείς και ζείδωροι, κυλούν εκεί ζεματιστοί

Ολόγλυκια αμβροσία, στους δροσερούς του σώματος ροδώνες

Τα χείλη μου τα δυο μόνο γι’ αυτόν το μίσχο υπάρχουν, το ζεστό

Που ευωδιάζει κήπο μυστικό, κι υπόσχεται λουλούδι σπάνιο

Στον ακριβό σου το λαιμό το μυρωμένο κρέμασ’ εμέ στολίδι του

Καθρέφτης του περίκαλος να λάμπω, όμορφη μες στην ομορφιά

Ω! πόσο αχόρταγα το θέλω πάνω του για να κολλήσω αξέχωρα

Της ζήσης μου τη λαίμαργη προσήλωση, τη φοβερή λαχτάρα

Για της γλυπτής σου ομορφιάς τη γεύση, το άρωμα, το κύμα

Τη μέθη και το φως, σαν στεφανώνεσαι του ήλιου τη φωτιά!

Και δεν το θέλω για να ζω αλλιώς, παρά μονάχα μ’ απληστία γεμάτη

Για το γλυκό σπασμό της τρυφερής σου φλέβας, της μικρής

Που μεθυσμένη πάλλεται, κρυμμένη στην ακρούλα εκεί

Τη μυστική και την αθέατη του αγγελικού λαιμού σου

Painting, “Tristan and Isolde”

by Antoon van Welie (Dutch, 1866–1956)