Έστεκε μύλος μια φορά ‘πο πέτρα βουβαμένη
κι έφεγγε άστρο σκοτεινό σε ρεματιά
κρυμμένη.
Κρατιόντανε σπαθί παλιό σ’ ανήμπορου το
χέρι
με το ποτάμι μάλωνε που γυάλιζε την φτέρη.
Πηγαίναν νιες και χαίρονταν, φεύγανε γριες
και κλαίγαν
κι οι δόλιοι οι λεβεντονιοί φαρμακωμένοι
λέγαν:
“Μύλε και πού είν’ τ’ αλεύρια σου και πού
είν’ ο μυλωνάς σου
πού είναι κι η καλοκυρά που ζεύει τα φτερά
σου;”
“Τ’ αλεύρια μου σκορπίσανε όπως σκορπάν τα
νιάτα
και τα φτερά μου τρύψαλα σαν κόκκαλα στην
στράτα.
Ο μυλωνάς παντρεύτηκε, η νύχτα τον κατέχει
και της κυράς τον άσπρο ανθό, μαύρο
σκουλήκι αλέθει”
