Στ’ ασβεστωμένο της αυλής λιθόστρωτο
η ψιψίνα μας βυζαίνει τα μωρά της.
Πώς παλεύουνε την ρόγα για να πιάσουνε
στοματάκια, που ροδίζουν στην χαρά της!
Κι ωχ το ένα της, λειψό και κακοσούλουπο,
το πατάνε τ’ άλλα και τ’ απομερίζουν
κι όλο πείσμα εκείνο χαμοσούρνεται
σιταράκι, που στ’ αλώνι τ’ αλωνίζουν.
Γρηγοράδα και σβελτάδα δεν αξιώθηκε
ποδαράκια δυο μονάχα, ν’ αγωνιέται.
Μα το γάλα πια στο στήθος αποσώθηκε
και η μάνα ησυχασμένη αποτραβιέται.
Δυστυχιά του! Νηστικό και πάλι έμεινε
κι ώχ οι
ώρες και οι μέρες που περνούνε
μοναχά τα δυο του μάτια μεγαλώνουνε.
Μόνο μάτια, ώσπου κι αυτά ν’ αποσωθούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου