Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον - Σοφία Πόταρη

Επιθυμώ να κατοικήσω κάτω από το δέρμα σου

Επίτρεψέ μου τώρα να διατρέξω το κορμί σου

Μέσα στις φλέβες σου να κολυμπήσω τις ζεστές

Στα σπλάχνα σου για ν’ ακουμπήσω την ψυχή μου

Γιατί έτσι έχει ανάγκη η καρδιά μου ν’ αγαπά

Σαν μια μικρή μα επίμονη βδέλλα του βάλτου

Τόσο σφιχτά που στέκει κολλημένη στο κορμί

Γλυκιά τροφή και θέρμη αγωνιώντας να κερδίσει

Για να μπορέσει να κρατήσει μέσα της ζωή

Στην κόρη της καρδιάς σου θέλω να εγκατασταθώ,

Να πυργωθώ και το υφάδι μου απ’ την αρχή να στήσω

Τα πάθια μου ακουμπώντας σου και αγαπώντας σε

Για να ξεκουραστώ και για να ζήσω

Γλυκό νανούρισμα το θρόισμα των φύλλων της

Κι ο χτύπος της θα τραγουδά μόνο για μένα

Με της αγάπης μου τη θέληση σφιχτά να την κρατώ

Και σαν το βρέφος να βυζαίνω το ζεστό της αίμα

Κι εσύ θα με κρατάς σφιχτά με τα πνευμόνια σου

Φυσώντας θεία πνοή στον εκστασιασμένο λάρυγγά μου

Και ως αγέννητη θα εισέρχομαι γλυκά στο είναι

Άφησε να κατοικήσω κάτω απο το δέρμα σου

Το θέλω για να ζήσω ανάμεσα στ’ αγγεία σου

Έχοντας φωλεύσει στα κύτταρα του είναι σου

Εκεί που πάλλει ο σφυγμός της πιο μικρής σου φλέβας

Θα ήθελα να ζήσω τρώγοντας και πίνοντας εσέ

Όχι ψωμί, μήτε κρασί, μήτε κι αέρα ν’ αναπνέω

Μόνο το αίμα και τη σάρκα σου να γεύομαι ποθώ

Και την πνοή που τον κρυφό σου γαλαξία ψυχώνει

Μόνο το αίμα και τη σάρκα σου ποθώ αγαπημένε

Και να γλυκαίνομαι μες στη δική μου ζηλευτή ζωή

Απ’ της εστίας σου το παφλάζον πυρ αιματωμένη…

Κοινωνία ακατάληπτη και μυστική

Ανοξείδωτη από φως

Αγαλάζωτη από ξένον ουρανό

Επίτρεψε να κατοικήσω μες στο στήθος σου

Αφοσιωμένη Κίρκη σου και μάγισσα δική σου

Ετούτη μόνο τη ζωή για να κερδίσω λαχταρώ

Εις τούτο τείνω και τούτο μόνο επιζητώ

«Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον»

Που μοίρα εκλεκτή ας με ευλογήσει να το ζήσω

Painting, "Tristan and Isolt"

by  Rogelio de Egusquiza, 1910

*ο τίτλος, δανεισμένος απο το ομώνυμο διήγημα 

του Γ. Βιζυηνού