Της Λένης – Σοφία Πόταρη

Οι ουρανοί μαυρίζουνε, τα σύγνεφα στενάζουν,

οι στέρνες ξεραθήκανε κι οι νερομάνες βράζουν

ο ήλιος εσκοτείνιασε και το φεγγάρι εκρύβη,

 τ’ άνθια εμαραθήκανε και το αηδόνι εθλίβη

η μαυρομάνα που θρηνεί και τα μαλλιά μαδάει

σα νύφη την Ελένη της στην εκκλησιά την πάει.

-Λένη μου, μαυρολένη μου και μαυροθυγατέρα

για πού πααίνεις κόρη μου ετούτη την εσπέρα;

-Γω πάω στον αρρεβώνα μου, γω πάω στον καλό μου

στο σπίτι το νυφιάτικο να στρώσω το προικιό μου

ν΄αλλάξω τ΄άσπρο νυφικό, να στολιστώ στα μαύρα

ψωμί να βγάλω και κρασί σ’ αραχνιασμένη τάβλα,

τα πανεθύρια μου κλειστά κι η πόρτα αμπαρωμένη

ήλιος να μη με ματαϊδεί, στη μαύρη γης χωμένη.