Η Μούσα και ο ποιητής – Σοφία Πόταρη

Στου θεϊκού Ολύμπου απάνω την φωτόλουστη κορφή

εκεί που  ήλιου η αγάπη χτίζει ολόλαμπρο θρονί

λευκοντυμένη κόρη στέκει ολόχρυσο κρατώντας στέμμα

Τα ορθάνοιχτά της μάτια μ' αγωνία πλανώνται στις πλαγιές

εκεί που νύχτα μέρα θαμποφέγγουνε των ποιητών σκιές

π' αδέξια σκαρφαλώνουν έχοντας στην κορυφή το βλέμμα

Κι όσοι κατόρθωμα τρανό κι ακέραιο κατακτούν

μπροστά της υποκλίνονται, το στέμμα θέλουν κι απαιτούν

όμως αυτή με χέρι τρυφερό την κεφαλή τους ακουμπά

-Καϋμένοι εσείς, μην έρχεστε σ’ εμένα με χρυσά και με στολίδια

νομίζετε πως γράφετε, μα σαν τα βρέφη παίζετε παιχνίδια

λέτε πως νιώθετε, μα το μελάνι σας, ξεθωριασμένο, σας γελά
Το στόμα σας βαμμένο από τ’ωραίο φαϊ και το γλυκό πιοτό

στο αίμα σας κυλούν γοργά, σας θρέφουνε στρωμένο ριζικό

σφιχτή είν’η σάρκα σας, π' ανέμελη αναπαύεται σ’ ωραία κλίνη
Οι μέρες σας, σεργιάνι κι ο καιρός σας να κυλάει γλυκαμένος

καλοραμμένο ρούχο ο Θεός σας,  βολικός και βολεμένος

τα λόγια σας, βουβά πουλιά και κρύα κορμιά, αστέρια δίχως φως

Κοντά μου ας έρθει εκείνος ο γυμνός, ο κατακουρασμένος

που θλιβερά έχει στον Άδη ποντιστεί, ο κατασπαραγμένος

αυτός, που τη λαχτάρα για ζωή έχει στο πετσί του νιώσει

και που άξαφνα η ζωή του η ίδια έχει σκληρά προδώσει

πού ΄χει πολλές φορές φαρμακωθεί ως μέσα στο μεδούλι

που της καρδιάς του το σκαρί από νωρίς εγκαταλείψαν ούλοι

ο πεθαμένος από έρωτα, ο για λευτεριά ακριβή σφαγμένος

αυτός, π' αγάπη πλέρια λαχταρά μα ζει καταραμένος

που πνίγηκε στη λάσπη κι ολόρθος καταλάμπει λερωμένος

εκείνος, που εμπήκε στη φωτιά και που στο σίδερο μπηγμένος

ο ίδιος του το θέλει να ματώνει, για να νιώσει ως το τέλος

πόσο γλυκειά είν’ επιτέλους ή ζωή που βέλος τον καρφώνει

πόση αγάπη κρύβει ο σταυρός που σ' ώμο που πονάει σηκώνει

που λέξεις μανιασμένες από  έρωτα και θάνατο διατάζει

και στο λευκό χαρτί και στο νερό και στον αέρα τις χαράζει

που με το αίμα της καρδιάς του την ξερή τη γη ποτίζει

και με πικρά του δάκρυα το δέντρο της ζωής το πρασινίζει

αυτός το στέμμα θα φορέσει, ο σαλεμένος ασκητής, ο ποιητής

αυτός τα δάχτυλά μου θα ξεσφίξει, ο άγιος της ζωής προσκυνητής