Πόνος – Σοφία Πόταρη

Κορμάκι ξυλιασμένο μες στου δρόμου την στροφή,

παρατημένο στέκει, ελεεινό και ματωμένο

κουφάρι ζώου ξέπνοου παραδίδει την ψυχή

μια γάτα είναι, πλασματάκι περιφρονημένο.

Χάρος το πρόλαβε τροφή όταν έψαχνε να βρει,

φτωχό! άλλο δεν είχε απ’ το να ζει αλαφιασμένο

ο κόσμος γύρω βιαστικά περνά κι αδιάφορα θωρεί,

κάποιοι το βλέμμα τους αλλού έχουνε στραμμένο.

Κορίτσι ανέμελο τον φίλο του κρυφοφιλεί,

κανείς στο άγριο δράμα της ψυχής μάτι δεν στρέφει,

εκεί στην άσφαλτο που  ο θάνατος ζωή συλλεί

κάπου, γατάκια καρτερούν το στήθος που τα θρέφει.

Πλάσματα πόσα εδώ στην γη, κορμάκια τρυφερά

της μάνας την ζεστή αγκαλιά δεν λαχταρούνε;

Πώς να τους πεις πως η αγάπη πέταξε μακριά
και πως τη θέρμη της ποτέ ξανά δεν θα την βρούνε;