Το όνειρο – Σοφία Πόταρη

Εψές σ’ είδα στον ύπνο μου σ’ ωραίο περιβολάκι

μάζευες  χαμολούλουδα να φτιάσης στεφανάκι
είχες τον ήλιο στη ματιά, τ’ άστρα στο λαιμουδάκι

και στο μικρό σου δάχτυλο χρυσό δαχτυλιδάκι

κι εκεί στην πέτρα πού ‘κατσες ανασασμό να πάρης

το γάμο σου μελέταγες και τα προικιά της χάρης
κι όπως γελούσες κι έλαμπες στου Μάη τα λουλούδια

μαύρο θεριό σπιρούνιασες με του έρωτα τραγούδια

στην πέτρα του αναδεύεται, στην ισκιερή φωλιά του

του σκότους όφις θέριεψε στα πόδια σου αποκάτου
γυναίκα του σε θέλησε, του λιθαριού στολίδι 

τη γλώσσα του στο δάχτυλο πέρασε δαχτυλίδι

σαν τον κισσό τυλίχτηκε στ’ ωραίο σου το σώμα

αναγαλλιάζει και ριγά κι αφρούς βγάνει απ’ το στόμα
κι όπως η μύγα στον ιστό χτυπιέται κι αποκάμνει

σπαρτάρισμα του χάρισες δική του πριν σε κάμει

πάνω σου κουλουριάστηκε  και σε σφιχταγκαλιάζει

στο τρυφερό το στήθος σου μαύρο κεντρί  αδειάζει
εβουβαθήκαν τα πουλιά, λουφάξανε τα κρίνα

κι ένα στεφάνι απόμεινε στης πέτρας σου το μνήμα