Μνήμη – Σοφία Πόταρη

Φιλήδονη βλασταίνει η μνήμη, στου Ληθαίου

τις βαθύσκιες ρεματιές τις αυγουστιάτικες,
γυναίκα ολόγυμνη, παλεύει στου ωραίου
ίδρω το πυρρό κρεβάτι, πληγιάζει ωραία πληγή
και προσκαλεί του εραστή τον φουσκωμένο σάλο.

Τον εραστή προσμένει πάνω της για να χυθεί, 
Δίας μανιασμένος, ταύρος φοβερός ή ευγενική
βροχή, ερωτιδέας στοργικός, αδιάφορο της είναι
πώς θα ερθεί. Τ’ αλάτι του μονάχα θέλει στην πληγή.

Ενηλικίωσις– Σοφία Πόταρη

Σαν φυλλαράκι νιόβγαλτο θροϊζει η καρδιά σου,

βλαστάρι λιανοκάμωτο λιγάκι πριν την μπόρα

σαν το σταφύλι π' άναψε στην φλόγα της ματιάς σου

κι αναρριγά σαν έρχεται του τρύγου του η ώρα.

Λαφίνας λαφροϊσκιωτης τα μάτια σου αλυχτάνε,

έτσι καθώς τον πόθο μου μυρίζεις στο σκοτάδι

του βάθους μας τ’ ανήμερα στην ζήση μας κρατάνε,

τα βάσανα κι ο έρωτας του Άδη είναι μεράδι.

Κατάφαγε το είναι μου γλυκό μου σαρκοβόρο

και μην φοβάσαι το φιλί, μην σκιάζεσαι το χάδι,

της ομορφιάς απάγκιασμα σε κόσμο ασθενοφόρο,

το θερινό μας μέστωμα φωτίζει το σκοτάδι...

painting by Louis Welden Hawkins

1849–1910

Το όνειρο – Σοφία Πόταρη

Εψές σ’ είδα στον ύπνο μου σ’ ωραίο περιβολάκι

μάζευες  χαμολούλουδα να φτιάσης στεφανάκι
είχες τον ήλιο στη ματιά, τ’ άστρα στο λαιμουδάκι

και στο μικρό σου δάχτυλο χρυσό δαχτυλιδάκι

κι εκεί στην πέτρα πού ‘κατσες ανασασμό να πάρης

το γάμο σου μελέταγες και τα προικιά της χάρης
κι όπως γελούσες κι έλαμπες στου Μάη τα λουλούδια

μαύρο θεριό σπιρούνιασες με του έρωτα τραγούδια

στην πέτρα του αναδεύεται, στην ισκιερή φωλιά του

του σκότους όφις θέριεψε στα πόδια σου αποκάτου
γυναίκα του σε θέλησε, του λιθαριού στολίδι 

τη γλώσσα του στο δάχτυλο πέρασε δαχτυλίδι

σαν τον κισσό τυλίχτηκε στ’ ωραίο σου το σώμα

αναγαλλιάζει και ριγά κι αφρούς βγάνει απ’ το στόμα
κι όπως η μύγα στον ιστό χτυπιέται κι αποκάμνει

σπαρτάρισμα του χάρισες δική του πριν σε κάμει

πάνω σου κουλουριάστηκε  και σε σφιχταγκαλιάζει

στο τρυφερό το στήθος σου μαύρο κεντρί  αδειάζει
εβουβαθήκαν τα πουλιά, λουφάξανε τα κρίνα

κι ένα στεφάνι απόμεινε στης πέτρας σου το μνήμα