Καλοκαίρι – Σοφία Πόταρη

Βιάζεται η φύση, βιάζεται, δεν κάνει πια παζάρια,

μικρά του κόσμου πλάσματα βρυχώνται νια λιοντάρια

ζωή γκρεμούς δεν κυβερνά, γκρεμούς δεν λογαριάζει

στ’ άπατα σεργιανίζεται και τ’ άπατα ζυγιάζει.

Εδώ αχνός ψιθυρισμός, εδώ και τ΄άγριο κλάμα,

το σώμα υνί οργώνεται και σπέρνεται το θάμα,

πώς ανταριάζει η ομορφιά, αγάπη χορτασμένη

με σάρκα και με κόκκαλα γερά καρποδεμένη!

Ανθρώποι, ζώα και κλαδιά λοτρόγυρα φωνάζουν,

στου πάθους την βαθειά κοιλιά ριγούν κι αναστενάζουν,

βιάζεται η φύση και ορμά κι ακράτητη ξαμώνει

κι απ’ το σπαθί του έρωτα ούτε ο Θεός γλιτώνει.