Ματαιότης – Σοφία Πόταρη

Του κορμιού τ’ αγαλήνευτο ξίφος

σαν θερίζει του έρωτα στάχυ,

ατσαλώνει θανάτου το βύθος,

που σαθρό το χτυπά ριζοβράχι.

Και του χρόνου η κλώσσα πορφύρα,

ξαναμμένη σε σκότους το σκιάσμα,

μαρμαρώνει την έφηβη λύρα,

π’ αποσώνεται κύκνειο άσμα.

Μια παλιά φορεσιά σαβανώνει

του σωμάτου τα βάθη και ύψη

και η σάρκα, που ρόδο φουντώνει,

συνωμότης, σε θάνατου σήψη.