Αθωότητα – Σοφία Πόταρη

Κοίταξε τ’ ανέμελο, το μικρό παιδί,

παίζει στη νυχτερινή, τρυφερή σελήνη

η αχνή ψυχούλα του σαν λεπτό κλαδί,

στα γλυκά ματάκια του πόσο φως ξεχύνει!

Έπαιξε στ’ απάτητα,  τ’ ουρανού σκαλιά

κι ήρθε χαμογελαστό, απαλό χειλάκι,

την ζεστή πνοούλα του με χρυσά φιλιά,

ν’ ακουμπήσει πάνω μας μαργαριταράκι.

Και τ’ αστέρι τ’ άγρυπνo και το μακρινό,

κοίταζε κατάπληκτο κι άλαλο θαυμάζει,

το παιδί που στέκεται άστρο φωτεινό

και που λάμπει πιότερο κι απ’ το φως που βγάζει.