Στο μαύρο και στο βυσσινί - Σοφία Πόταρη

Να μ’ αγαπάς απλά και τρυφερά, με δίχως νεύρο και καρδιά

δεν το μπορώ, σ’εξάντληση σκληρή με βάζει, μ’ ερημώνει,

είναι μια τέτοια αγάπη το νερό π’ αντί να θρέφει την σοδειά,

φαρμάκι ξεγελά της ρίζας δίψα και χαρά και την νεκρώνει.

Αγάπα με ποτάμι βουερό π’ ακράτητο τρομάζει τα πουλιά,

σαν καίγονται δροσιά να πιουν μα να ζυγώσουν δεν τολμάνε

και σφίξε με φριχτά, καλοτυλίξου όπως του βόα η θηλιά,

τα κόκκαλα του ελαφιού καθώς μετρά που ένα - ένα σπάνε.

Να μ’ αγαπάς στο μαύρο και στο βυσσινί επειδή βαθιά πονάς.

Όχι με σιγουριάς ανυποψίαστη κι αθώα γαλήνη

στ’ ουράνιου τόξου το λευκό, το σιελ, το φιστικί, όταν περνάς

πουλί με άβρεχτα φτερά, που πέταξε απάνω απ’ το μπουρίνι.

Να μ’ αγαπάς με την καρδιά σφαγμένη, με τα μάτια σου τυφλά

με το φιλί σου αηδόνι που γεράκι πιάνει και κλωσσάει

και φύγε αν δεν μπορείς, μην με δικάσεις να πετώ στα χαμηλά,

μικρή η ζωή κι αλίμονο στον που ριγά αντί να σπαρταράει.

2o βραβείο στον 4ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης Δήμου Λευκάδος.