Ανάμνησις – Σοφία Πόταρη

Πάνε χρόνια που κοιμήθηκες βαθιά

και ο κήπος μας πια δεν αναβλασταίνει,

άλλο δεν πυροζωεί η κερασιά

κι ο χειμώνας την καρδιά μου ανασαίνει.

Είχαν κάποτε τα δένδρα μας κλωνιά

τώρα σκέλεθρα τρομαχτικά σαπίσαν,

τ’ άνθη χτίκιασαν και θρέψαν ερημιά,

φλέβες άδειες που ποτέ τους δεν αχνίσαν.

Τώρα σ’ ύπνου ξαποσταίνεις την ακτή

στου ονείρου σου την χώρα δεν λυπάσαι.

Ήσουν κάποτε και μάγευες την γη,

μέσα μου αγάπη θρόϊζες, θυμάσαι;