http://sofiapotari.blogspot.gr/

Τρίτη 16 Ιουνίου 2020

Το ρημοκλήσι – Σοφία Πόταρη



Στο ερειπωμένο ρημοκλήσι, εκεί, στην άκρη του βουνού,
ο γέρο χρόνος απιθώθη αποσταμένος σ’ αλλουνού
καιρού την αγκαλιά, μωρό, που η μάνα πάντα λαχταρά.
Μακάριο εκείνο στο  βυζί της, κλαίει, γελάει τρυφερά.

Κι είναι τα μάτια των αγίων κερί λιωμένο που κυλά
κι η Παναγία λυπημένη, θέλει μα δεν χαμογελά.
Σαν πέφτει η νύχτα, το φεγγάρι τολμά το βήμα το Ιερό,
την Άγια Τράπεζα σιμώνει κι ασημώνει τον Σταυρό.

Η νυχτερίδα κι η αράχνη ευλαβικοί, παλιοί πιστοί
το ίσο πιάνουν, μα κι αν φάλτσο, ποιό αυτί  θα το νοιαστεί;
Τα χιόνια βρίσκουν τα λιοπύρια αποσταμένα και βαριά
στο ασημένιο το δισκάρι να χύνονται χρυσά φλουριά.

Στο ερειπωμένο ρημοκλήσι κάθε αυγή και δειλινό,
ψαλτάδες τα ξανθά μελίσσια ανάβουνε κερί αγνό.
Κι ο Επιτάφιος  του ανέμου  νεκρανασταίνει την σιγή
στ’ ότε κατήλθες προς θανάτου, αυτή ο παπάς που λειτουργεί. 






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου