Το ρημοκλήσι – Σοφία Πόταρη

Στο ερειπωμένο ρημοκλήσι, εκεί, στην άκρη του βουνού,

ο γέρο χρόνος απιθώθη αποσταμένος σ’ αλλουνού

καιρού την αγκαλιά, μωρό, που η μάνα πάντα λαχταρά.

Μακάριο εκείνο στο  βυζί της, κλαίει, γελάει τρυφερά.

Κι είναι τα μάτια των αγίων κερί λιωμένο που κυλά

κι η Παναγία λυπημένη, θέλει μα δεν χαμογελά.

Σαν πέφτει η νύχτα, το φεγγάρι τολμά το βήμα το Ιερό,

την Άγια Τράπεζα σιμώνει κι ασημώνει τον Σταυρό.

Η νυχτερίδα κι η αράχνη ευλαβικοί, παλιοί πιστοί

το ίσο πιάνουν, μα κι αν φάλτσο, ποιό αυτί  θα το νοιαστεί;

Τα χιόνια βρίσκουν τα λιοπύρια αποσταμένα και βαριά

στο ασημένιο το δισκάρι να χύνονται χρυσά φλουριά.

Στο ερειπωμένο ρημοκλήσι κάθε αυγή και δειλινό,

ψαλτάδες τα ξανθά μελίσσια ανάβουνε κερί αγνό.

Κι ο Επιτάφιος  του ανέμου  νεκρανασταίνει την σιγή

στ’ ότε κατήλθες προς θανάτου, αυτή ο παπάς που λειτουργεί.