Ο κήπος της αγάπης - Σοφία Πόταρη

 

Στου ολάνθιστού μου κήπου την σιωπή, μέσα εκεί

που πορφυρές τριανταφυλλιές θρασομανούν

η αγάπη μου το θέλει για να ζει

στην αγκαλιά μου την ζεστή αφημένη να ‘ναι κι απαλή

εύθραυστη είν’ η αγάπη μου η μικρή και όμορφη σαν το κλαδί

που τα πουλιά καλεί να κελαηδούν

Και είναι όμορφη πολύ η αγάπη μου η μικρή

λάμπει στου κήπου μου τις σκιερές γωνιές

και τα εκστατικά της μάτια σαν φιλώ

ζαλίζομαι, θροϊζω κι απ’ τα φύλλα πιο πολύ

ευλαβικά την αγαπώ κι αθόρυβα και την κρατώ σαν το παιδί

που γελαστές ζητάει αγκαλιές

Κι έχει το σώμα μοσχοβόλο η αγάπη μου η μικρή

κι έχει νερένια μάτια, χείλη από κρασί

την γη αγκαλιάζουν τα μαλλιά της τρυφερά

και πάνω της με δένουνε γερά σκοινιά

και δυο φεγγάρια λαμπερά τα στήθια της εκρήγνυνται  

κι η λάβα τους ποτάμι βυσσινί

 

Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, η μικρή μου αγάπη η τρυφερή

σε κήπου μέσα ολάνθιστου το κάλλος

λόγια στο στόμα μου ακουμπά πηγμένο μέλι και φωτιά

χυμένα από του ήλιου την στοργή

 

Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, κι άλλο δεν θέλουμε πάνω στην γη

απ’ το δικό μας το ωραίο θάμπος

Νυχτερινό, Σοφία Πόταρη

Τα βράδια με ολόγιομο φεγγάρι περπατώ

γλιστρώ πανσέληνη σε ξεχασμένους δρόμους

κυλάει στο ρέμα το νεράκι αχνιστό

στα πόδια γλείφονται οι ρίζες απ’ τους φλόμους

σιωπή απαγκιάζει όπου ’ναι βολετό

 

στα κρύα φύλλα, στις φωλιές, στις τρύπες των φιδιών

η νυχτερίδα αιωρείται στο σκοτάδι

τα δένδρα πλέουνε στους κόσμους των σκιών

και πέπλο μαλακό στους ώμους μου, σαν χάδι

γλιστράει το γέλιο των κρυμμένων μυστικών.

 

Τα βράδια, μοναχή μου, έναν άγνωστο καλώ

που άνεμος φιδογυρνάει στις αλόες.

Στα χείλη μου ένα ξόρκι πιο παλιό λαλώ

κι από τ’ ανθρώπου τις ημέρες τις αθώες.

Μαγεύω μάγισσες τα βράδια, προσκαλώ

 

μακριά πολύ, μέσα στης νύχτας την θανή

απ’ τις σκιές μία σκιά να ξεκορμίσει,

λαχτάρα λαμπυρίζει το κρυφό θρονί

και το χρυσό κροντήρι έχει αίμα ξεχειλίσει.

 

Μακριά πολύ, η νύχτα με γεννάει αυγινή.

Σαρκοχώραφα, Θεσσαλονίκη 2024

ιδιωτική έκδοση