Νυχτερινό, Σοφία Πόταρη

Τα βράδια με ολόγιομο φεγγάρι περπατώ

γλιστρώ πανσέληνη σε ξεχασμένους δρόμους

κυλάει στο ρέμα το νεράκι αχνιστό

στα πόδια γλείφονται οι ρίζες απ’ τους φλόμους

σιωπή απαγκιάζει όπου ’ναι βολετό

 

στα κρύα φύλλα, στις φωλιές, στις τρύπες των φιδιών

η νυχτερίδα αιωρείται στο σκοτάδι

τα δένδρα πλέουνε στους κόσμους των σκιών

και πέπλο μαλακό στους ώμους μου, σαν χάδι

γλιστράει το γέλιο των κρυμμένων μυστικών.

 

Τα βράδια, μοναχή μου, έναν άγνωστο καλώ

που άνεμος φιδογυρνάει στις αλόες.

Στα χείλη μου ένα ξόρκι πιο παλιό λαλώ

κι από τ’ ανθρώπου τις ημέρες τις αθώες.

Μαγεύω μάγισσες τα βράδια, προσκαλώ

 

μακριά πολύ, μέσα στης νύχτας την θανή

απ’ τις σκιές μία σκιά να ξεκορμίσει,

λαχτάρα λαμπυρίζει το κρυφό θρονί

και το χρυσό κροντήρι έχει αίμα ξεχειλίσει.

 

Μακριά πολύ, η νύχτα με γεννάει αυγινή.

Σαρκοχώραφα, Θεσσαλονίκη 2024

ιδιωτική έκδοση