Στου ολάνθιστού μου κήπου την σιωπή, μέσα εκεί
που πορφυρές τριανταφυλλιές θρασομανούν
η αγάπη μου το θέλει για να ζει
στην αγκαλιά μου την ζεστή αφημένη να ‘ναι κι
απαλή
εύθραυστη είν’ η αγάπη μου η μικρή και όμορφη
σαν το κλαδί
που τα πουλιά καλεί να κελαηδούν
Και είναι όμορφη πολύ η αγάπη μου η μικρή
λάμπει στου κήπου μου τις σκιερές γωνιές
και τα εκστατικά της μάτια σαν φιλώ
ζαλίζομαι, θροϊζω κι απ’ τα φύλλα πιο πολύ
ευλαβικά την αγαπώ κι αθόρυβα και την κρατώ σαν
το παιδί
που γελαστές ζητάει αγκαλιές
Κι έχει το σώμα μοσχοβόλο η αγάπη μου η μικρή
κι έχει νερένια μάτια, χείλη από κρασί
την γη αγκαλιάζουν τα μαλλιά της τρυφερά
και πάνω της με δένουνε γερά σκοινιά
και δυο φεγγάρια λαμπερά τα στήθια της
εκρήγνυνται
κι η λάβα τους ποτάμι βυσσινί
Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, η μικρή μου αγάπη η
τρυφερή
σε κήπου μέσα ολάνθιστου το κάλλος
λόγια στο στόμα μου ακουμπά πηγμένο μέλι και
φωτιά
χυμένα από του ήλιου την στοργή
Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, κι άλλο δεν θέλουμε
πάνω στην γη
απ’ το δικό μας το ωραίο θάμπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου