Ο κήπος της αγάπης - Σοφία Πόταρη

 

Στου ολάνθιστού μου κήπου την σιωπή, μέσα εκεί

που πορφυρές τριανταφυλλιές θρασομανούν

η αγάπη μου το θέλει για να ζει

στην αγκαλιά μου την ζεστή αφημένη να ‘ναι κι απαλή

εύθραυστη είν’ η αγάπη μου η μικρή και όμορφη σαν το κλαδί

που τα πουλιά καλεί να κελαηδούν

Και είναι όμορφη πολύ η αγάπη μου η μικρή

λάμπει στου κήπου μου τις σκιερές γωνιές

και τα εκστατικά της μάτια σαν φιλώ

ζαλίζομαι, θροϊζω κι απ’ τα φύλλα πιο πολύ

ευλαβικά την αγαπώ κι αθόρυβα και την κρατώ σαν το παιδί

που γελαστές ζητάει αγκαλιές

Κι έχει το σώμα μοσχοβόλο η αγάπη μου η μικρή

κι έχει νερένια μάτια, χείλη από κρασί

την γη αγκαλιάζουν τα μαλλιά της τρυφερά

και πάνω της με δένουνε γερά σκοινιά

και δυο φεγγάρια λαμπερά τα στήθια της εκρήγνυνται  

κι η λάβα τους ποτάμι βυσσινί

 

Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, η μικρή μου αγάπη η τρυφερή

σε κήπου μέσα ολάνθιστου το κάλλος

λόγια στο στόμα μου ακουμπά πηγμένο μέλι και φωτιά

χυμένα από του ήλιου την στοργή

 

Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, κι άλλο δεν θέλουμε πάνω στην γη

απ’ το δικό μας το ωραίο θάμπος

Νυχτερινό, Σοφία Πόταρη

Τα βράδια με ολόγιομο φεγγάρι περπατώ

γλιστρώ πανσέληνη σε ξεχασμένους δρόμους

κυλάει στο ρέμα το νεράκι αχνιστό

στα πόδια γλείφονται οι ρίζες απ’ τους φλόμους

σιωπή απαγκιάζει όπου ’ναι βολετό

 

στα κρύα φύλλα, στις φωλιές, στις τρύπες των φιδιών

η νυχτερίδα αιωρείται στο σκοτάδι

τα δένδρα πλέουνε στους κόσμους των σκιών

και πέπλο μαλακό στους ώμους μου, σαν χάδι

γλιστράει το γέλιο των κρυμμένων μυστικών.

 

Τα βράδια, μοναχή μου, έναν άγνωστο καλώ

που άνεμος φιδογυρνάει στις αλόες.

Στα χείλη μου ένα ξόρκι πιο παλιό λαλώ

κι από τ’ ανθρώπου τις ημέρες τις αθώες.

Μαγεύω μάγισσες τα βράδια, προσκαλώ

 

μακριά πολύ, μέσα στης νύχτας την θανή

απ’ τις σκιές μία σκιά να ξεκορμίσει,

λαχτάρα λαμπυρίζει το κρυφό θρονί

και το χρυσό κροντήρι έχει αίμα ξεχειλίσει.

 

Μακριά πολύ, η νύχτα με γεννάει αυγινή.

Σαρκοχώραφα, Θεσσαλονίκη 2024

ιδιωτική έκδοση

Η καταστροφή της Παλιόχωρας Κυθήρων - Σοφία Πόταρη

 

Στο κάστρο πάνω, σ’ άκρια ερμιά

στ’ άνεμου μέσα τ’ άγριο σημάδι

μπήγω στο στήθος κρύα καρφιά

γίνομαι τείχους κούφιο ρημάδι.

 

Χώρα σβησμένη, μ’ όψη καμιά

όλοι κοιμούνται, οι σκοτωμένοι.

Ξέρα και πέτρα κι η αγκαθιά

πίνει φαρμάκι και περιμένει.

 

Σκέλεθρα σπίτια, μαύρη ορφανιά

άδεια ‘πό γέλια κι από ανθρώπους.

Άχνα καμιά. Πού είν’ τα παιδιά;

Ω, πώς πονάω σ’ έρημους τόπους!

 

Γύρω οι βράχοι κι η Λαγκαδιά,

τη λέν Κακιά, κι ούτε κλαδάκι.

Λείψανα μνήμης μ’ άγρια κραξιά

τώρα ζυγιάζει ένα γεράκι.

 

Ξάφνου ένας ήχος, ναι, μια φωνή!

Τί νάναι Θέ μου; Κάλεσμα, κλάμα;

Κάτι σπαράζει! Και ποιόν θρηνεί;

Τρέμει η καρδιά, θέλει το θάμα!

 

Ωχ κι είναι τρόμος μπλάβου παιδιού

και ικεσία κόρης παρθένας.

Καύκαλο άσπρο λεβεντονιού

γέρου σφαγμένου κρύος αυχένας.

 

Ωχ κι είναι αίμα σε στήθους ξέρα

χέρι στοιχειώνει πικραγκαθιά.

Ωχ κι  ολολύζουνε πέρα ως πέρα

ωχ οι σφαγμένοι απ’ την Τουρκιά.

Σαρκοχώραφα

 

                                                         Σαρκοχώραφα

                              Ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη 2024

                                                                

Το νέο μου βιβλίο με τίτλο Σαρκοχώραφα, εμπεριέχει 43 ερωτικά ποιήματα, που γράφτηκαν τα τελευταία 7 χρόνια. Με κέντρο το σώμα, ως αγωγό και πεδίο της ηδονής και του έρωτα, σκιαγραφείται η επανασύνδεση του ανθρώπου με την αθωότητα, την ιερότητα της φύσεως και των πλασμάτων αυτής. «Ο έρωτας» ως «μειδίαμα του Ιδεώδους προς το υπάρχον!»

Το βιβλίο είναι ιδιωτική έκδοση.

    

                                                                   

Κριτική προσέγγιση του βιβλίου μου Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι από τον ποιητή Γιώργο Δελιόπουλο στο Fractal

Πένθιμοι αναστοχασμοί  

https://www.fractalart.gr/asfodeloi-kai-kyparissoi/

Του φθινοπώρου οι καρδιές, Σοφία Πόταρη

 

Του φθινoπώρου οι αχνοβαμμένες πινελιές

πόσο πολύ ταιριάζουν στις μοναχικές καρδιές!

Πανσέδες μπλάβοι, χαμολούλουδα, κλωνιά

τρεμοφεγγίζουν, λύχνων σκέλεθρα με φως λειψό

της ζήσης τους ξεφτίζει, πέφτει η αρματωσιά

φριχτά τσακίζονται σε θύελλας διάβα σκληρό.

Να ικετέψουν προσπαθούν, μ’ αδίκως τα φτωχά

ο θεριστής, ακράτηγος, με τ’ άρμα του περνά.

 

Σβησμένα σωθικά τα πέταλα, αιμορραγούν

ναυάγια σε βυθό βουβό και πώς ν’ αναληφθούν!

Παράπονο του κρίνου γνέθουν τα μαλλιά

η φρέζα πλέει ξέφυλλη μες στην ανεμοζάλη

αγνώριστη σπαράζει του υακίνθου η ομορφιά

κι η ντάλια, μάταια, παράστημα προβάλλει.

Τα βρύα θεριεύουνε κι ευθύς τα καταπίνουν

και μούσκλια λαίμαργα κάθε ζωούλα σβήνουν.

 

Του φθινοπώρου τ’ άνθη αχ! μοναχικές καρδιές

εξόριστες υπάρχουν σ’ ερημιάς τις εσχατιές.

Θανάτου στόμα τα φιλεί μα προσδοκούν

στου ήλιου την ζεστή αγκαλιά για ν’ απαγκιάσουν.

Το νιώθουνε, πως γι’ άλλη μια φορά θα προδοθούν

και πώς το λαχταρούνε τρυφερά να τ’ αγκαλιάσουν!

Μα ξέρουνε, πουλιά ’πό σκάγια λαβωμένα

νεκρά στο χώμα θ’ απλωθούν και σπαραγμένα.

 

Αχ πώς θυμίζουν οι καρδιές του φθινοπώρου τ’ άνθη!

Βασίλισσες λαμπρές μες στις δανδέλες, στις τιμές

ξεκορμισμένες τώρα και νεκρές σ’ άνιση μάχη

σαν σβήνει η αγάπη που με ήλιο θρέφει τις ψυχές.

 

 

 

Θα φύγουμε αγκαλιά - Σοφία Πόταρη

Όταν μας λυπηθούνε κάποτε οι Θεοί

και αγκιστρώσουμε κλωστούλα και βελόνα

λιβάνι σε Ιερό η δική σου η μορφή

μύρο η ψυχή μου σε μυστήριον αρρεβώνα.

 

Ζούμε μονάχα για να λιώσουμε αγκαλιά

κρατιόμαστε, σαν ο πνιγμένος την ανάσα.

Κι όταν το χώμα θα μας καταπιεί γουλιά

θα κλείσει η αγάπη μας παντοτινή μας κάσα.

Πένθος Εραστών.

Μνημειακό νεκροταφείο στο Μιλάνο, Ιταλία.