Ωδή γυναίκας στον Δαίμονα εραστή της – Σοφία Πόταρη

Της μέθης μου απολαυστικό κρασί εσύ κυλάς

τις φλέβες μου ύπουλα ναρκώνεις κι εφορμάς

στα μούσκλια μου τη γλίτσα σου σοφά φυτεύεις

αρχαίος γεωργός  στα κρύφια βρύα μου ελλοχεύεις

φίδι τρυπώντας βράχου δόντι κούφιο και σαθρό

που ήσυχα υποκλίνεται σε φάγωμα ηδονικό

σελήνης έβενος κυλάς στις γλιστερές φωλιές μου

τις σιγηλές  αγριοξυπνάς και κατακτάς σπηλιές μου

βελούδο μελανό υφαίνεις και ατλάζι τραγανό

σατανική σπορά για έρωτα δαιμονικό

το μάτι σου σαρδόνιο τρυπάει του σκότους μάτι

και το ρουφάει και καλπάζει φρενιασμένο άτι

στης νύχτας την κατάβαθη φωλιά που ξεγεννά

σοφίας  και παράνοιας γεννήματα φριχτά

ζωής και θάνατου πνοή σε σώμα μοχθηρό

πώς τσούζεις μέσα μου φαρμάκι κι ίαμα πικρό

σαν σε σταυρό καρφώνεσαι πανάχραντη ηδονή

σκότους αμόλευτου πεπτωκυία ανατολή.

Το ονειροπούλι – Σοφία Πόταρη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κάθε αυγή και σούρουπο, ανατολή και δείλι,

ο ήλιος, ολομέταξος, στον βράχο σκαρφαλώνει.

Με τρυφεράδα περισσή την πέτρα του μαλώνει,

που πάνω της ματώσανε της Παναγιώς τα χείλη.

Αφού αρνήθη ο έρωτας χαρές να την κεράσει

πήρε το δρόμο που ξεβγάζει απάνω στην ραχούλα.

Με ξαναμμένη την καρδιά η άγουρη παιδούλα

από τον βράχο ρίχτηκε κι αγκάλιασε την πλάση.

Λαφριά την είπαν στο χωριό την δύστυχη Πανάγιω

και πως αυτά παθαίνουνε οι άμυαλες κοπέλες,

που κρίματα πληρώνουνε στου έρωτα τις τρέλλες.

Ο έρωτας, πώς στον τρελλό δίνει τρελλό κουράγιο!

Κανείς ποτέ δεν ένιωσε πως η φλογάτη κόρη,

λαβώθηκε για να γενεί λευκό ονειροπούλι,

που απλώνει τα φτεράκια του πιο έξω απ’το κουκούλι.

Ο βράχος μόνο σπλαχνικός και τα θλιμμένα όρη.

Προμήνυμα – Σοφία Πόταρη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σαν τ΄αηδονάκι της αυγής το μάτι κλεί στου ήλιου  την χαρά

κι ανάλαφρο πετάει ξωτικό

κι απλώνει την ανασεμιά της γης και την αγάπη της

σε φτεροκόπημα μελωδικό

σηκώνει ανάστημα η μαργαρίτα ντροπαλό

στης πεταλούδας  το γλυκό το χτυποκάρδι

Χυμένη η σαύρα στην ζεστή πάνω της πέτρας την καρδιά

βλογιέται σπλαχνική φωτοβολή

κι η μέλισσα η χρυσή που έχει σιωπηλά παραδοθεί

στης παπαρούνας τ΄ άλικο φιλί

βιάζεται κι αδημονεί για να προλάβει να χαρεί

και του χαμόμηλου το μυροβόλο χάδι

Το αεράκι γέμει με ψιθύρους μυριστούς και πεθυμιές

στης ζαλισμένης μέρας τ’ αποσκιάδι

ένα αποκάρωμα γλυκό τριζοβολά κι όμως θαρρείς

από χρυσό αράχνης το υφάδι

χλωρός ο έρωτας κρυφοκοιτάει γελαστός

στου σύννεφου νυχοπατώντας τη γαλάζια αγκάλη

painting, "Printemps"  1896

by Alphonse Mucha