Κάθε αυγή και σούρουπο,
ανατολή και δείλι,
ο ήλιος, ολομέταξος, στον
βράχο σκαρφαλώνει.
Με τρυφεράδα περισσή την
πέτρα του μαλώνει,
που πάνω της ματώσανε της
Παναγιώς τα χείλη.
Αφού αρνήθη ο έρωτας χαρές
να την κεράσει
πήρε το δρόμο που ξεβγάζει απάνω
στην ραχούλα.
Με ξαναμμένη την καρδιά η
άγουρη παιδούλα
από τον βράχο ρίχτηκε κι
αγκάλιασε την πλάση.
Λαφριά την είπαν στο χωριό
την δύστυχη Πανάγιω
και πως αυτά παθαίνουνε οι
άμυαλες κοπέλες,
που κρίματα πληρώνουνε στου
έρωτα τις τρέλλες.
Ο έρωτας, πώς στον τρελλό
δίνει τρελλό κουράγιο!
Κανείς ποτέ δεν ένιωσε πως η
φλογάτη κόρη,
λαβώθηκε για να γενεί λευκό
ονειροπούλι,
που απλώνει τα φτεράκια του
πιο έξω απ’το κουκούλι.
Ο βράχος μόνο σπλαχνικός και
τα θλιμμένα όρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου