Το τραγούδι του κοχυλιού – Σοφία Πόταρη

-Κοχύλι θαλασσόβρεχτο και μυριοχρονισμένο ,         

εκεί στα βάθια που φυλάς, στ’ άπατα που νυχτώνεις,

πες και σε με τον έρημο, στα βάσανα πνιγμένο

σαν πώς νικάς την μοναξιά, το κύμα πώς μερώνεις;

Κοχύλι μου κακόμοιρο, βαστάς και δεν αγριεύεις

δεν λύγισε η καρδούλα σου μονάχο να κονεύεις;

Αχ και να ήμουν σαν εσέ, την θάλασσα να πίνω

ν’ ακώ θαλασσοτράγουδο και δάκρυ να μη χύνω.

                                            

-Στης θάλασσας την αγκαλιά γω ξέρω να  ελπίζω,

ξέρω τραγούδια της χαράς και της αγάπης πλήθος

μα το πικρό τραγούδι της γω ξέρω ν’ αηδονίζω

σαν κλαίω στης νύχτας την σκλαβιά, στου σκοταδιού το βύθος,

το δάκρυ μου γλυκό φαϊ κι άσπρο μαργαριτάρι,

μερεύει την αγριάδα της μ’ αγάπης θυμητάρι.

Πικρό φαϊ η μοναξιά γλυκογεννάει τραγούδι,

στης σκοτεινιάς την αγκαλιά το πιο λευκό λουλούδι.