Τριαντάφυλλο παράξενο – Σοφία Πόταρη

Σε κήπου την ζεστή αγκαλιά, σ’  αφροσκαμμένο χώμα

ξυπόλυτη περπάτησα μεσημεριού το γιόμα.
Κι είναι τα λούλουδα χρυσά και μυρωμένη η μέρα,
μα μένα η καρδούλα μου σαν κάτι να ζητάει,
ελάφι ανήσυχο η ματιά που’ τρεχε πέρα ως πέρα
κι έν’ αγκαθάκι άγνωστο την απαλοκεντάει.
Τ’ άνθια πλεγμένα γύρω μου το χάδι μου ποθούσαν
τα χείλη μου ματώνανε και τα γλυκορουφούσαν.

Νάρκισσος ήλιος, βασιλιάς και θρέφονταν η μέρα,
χυνόνταν η αγάπη του με πάθος και φοβέρα!
Γεράνια μ΄ αγκαλιάζανε και γιασεμιά μ’ αγγίζαν
κι οι μενεξέδες, σιωπηλοί, ύπνο βαθύ μου φέρνουν,
απάνω  μου μπλεκόντουσαν, τα ρούχα μου ξεσκίζαν,
περικοκλάδες πλανερές στα πόδια φιδοσέρνουν.
Με χρώματα και ηδονές μεθάει τ’ αεράκι
μα μένα την καρδούλα μου τρυπάει αγκαθάκι.

Λαλεί του κήπου η χαρά με τ’ αηδονιού την γλύκα
και  μες στο αίμα μου κυλά ο έρωτάς τους προίκα.

Σε μια του κήπου ανωμεριά, κατεβασιάς το ρέμα
θρέφει μονάχο κι ακριβό τριανταφυλλιάς βελούδο,
κόκκινο, λαμπροστόλιστο, σαν βασιλιά το στέμμα
κι όλου του κήπου η ομορφιά κάστρο λογιέται φρούδο.

Σκοτείνιασαν τα μάτια μου και  πόνεσε η καρδιά μου
τ’ αγκάθι του γαντζώθηκε σκληρά στα σωθικά μου.

Τριαντάφυλλο παράξενο από ουράνια βάθη
στα στήθια μου σαρκώθηκε θηρίο φλογισμένο
κι απ’ της αγάπης το πολύ μας έσφαξε τ’ αγκάθι
κι ερωτοκοιμηθήκαμε θάνατο βελουδένιο.