Ο κήπος της αγάπης – Σοφία Πόταρη

Στον ολάνθιστό μου κήπο μέσα εκεί

που οι πορφυρές τριανταφυλλιές θρασομανούν,

θέλει η αγάπη μου να ζει,

στην αγκαλιά μου την ζεστή να υπάρχει αφημένη κι απαλή

εύθραυστη είναι η αγάπη μου η μικρή και όμορφη σαν το κλαδί,

που τα πουλιά καλεί να κελαηδούν.

Και είναι όμορφη πολύ η αγάπη μου η μικρή

και  σαν σελήνη φέγγει μες στου κήπου μου τις σκιερές γωνιές

κι εγώ της γλυκοτραγουδώ

και τα εκστατικά της μάτια σαν κοιτώ,  θροϊζω κι απ’ τα φύλλα πιο πολύ,

Ευλαβικά την αγαπώ κι αθόρυβα και την κρατώ σαν το παιδί,

που γελαστές ζητάει αγκαλιές.

Κι έχει το σώμα μοσχοβόλο η αγάπη μου η μικρή

κι έχει νερένια μάτια και τα χείλη από κρασί

και τα μαλλιά της τα μακριά

την γη αγκαλιάζουν τρυφερά και πάνω της με δένουνε σφιχτά

και δυο φεγγάρια λαμπερά στα στήθια της εκρήγνυνται

κι η λάβα τους ποτάμι βυσσινί.

Έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, η μικρή μου αγάπη η τρυφερή

σε κήπου ολάνθιστου το κάλλος.

Λόγια στο στόμα μου ακουμπά,

φτιαγμένα από μέλι και φωτιά, χυμένα από του ήλιου τη στοργή,

έτσι υπάρχουμε εγώ κι αυτή, κι άλλο δεν θέλουμε πάνω στη γη,

απ’ το δικό μας το ωραίο θάμπος.