Ο θρήνος της Εκάβης – Σοφία Πόταρη

Κοιλιάς καταραμένης γέννημα φριχτό

Ελένη, σκύλα, με κοιτάς που ορφανίζω

ντροπή ελεεινή της Σπάρτης σε λογίζω

βελόνι σύ στης τύχης μου ήσουν το πλεχτό.

Και είμ’ εδώ, της μοίρας τώρα ξερατό

παιδιά σφαγμένα εγώ νεκροστολίζω

δενδρί απολιθωμένο να θροΐζω

ποιος να με νιώσει κι από ποιόνε ν’ ακουστώ;

Τα μέσα μου καήκαν, κούτσουρο στεγνό

νεκρή να είμαι; Ζω ή έπαψε η καρδιά;

Σιχαμερό κουφάρι θλιβερό, πονώ!

Το σώμα τούτο στης σκλαβιάς την ασκημιά

σαν χτες, που στρώμα ψύχωνε παλατινό

σαν χτες, που πλήθαινε βασιλική γενιά.

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη ως Εκάβη 

(ΚΘΒΕ 2001)