Ασημοκάρφι – Σοφία Πόταρη

Η αγάπη γλύφει το κορμί, το γλυκοκαλιγώνει,

σαν αλογάτου πέταλο σε μάστορα το χέρι

μεράκι βάνει σε φτιαξιάς καλούπι δίχως ταίρι

και το βαράει στ’ αμόνι του και τ’ ασημοκαρφώνει.

Και σαν βαστά το τέλειο κι ομορφοστολισμένο,

ασήμι χύνει τη χαρά, χρυσάφι την ορμή του,

στ’ αλόγου την περπατησιά αχνάρι την ψυχή του,

όπου πατεί κι όπου σταθεί και το ’χει γνωρισμένο,

πως νύχι του και σίδερο φιλιούνται αγκαλιασμένα,

σαν χώμα σημαδεύουνε και πέτρα και χορτάρι,

που λες πια σιδερόνυχο καλπάζει το ποδάρι

στου έρωτα την προσταγή, μ’ έρωτα φιλιωμένα.

Αγάπη, βάρος το λυγάς και το κορμί ανθρωπίζεις,

εκείνο μέταλλο θαμπό κι εσύ τ’ ασημοκάρφι.

Και σαν η λιθαριά ογρή στο σίδερο θε νά 'ρθει,

ξανά καλοστεριώνεσαι και Πήγασσος ορμίζεις.