Μούρο λαχταρισμένο - Σοφία Πόταρη

 

 

 

 

 

 

 

Βοτάνια μάζεψα άγρια με πέταλα πλοκάμια,

με φύλλα δροσοστάλαχτα, με ήλιο ερωτευμένα,

με μάτια π’ αγκιστρώνανε, με στόματα θαλάμια,

στο σώμα σου το τρυφερό για να πλεχτούν ένα - ένα.

 

Το φως σου με περίχυσε και δεν μπορώ να σβήσω

κι αν σβήσω κι αν νεκροχαθώ, σ’ εσένα θα γυρίσω.

 

Έκοψα φτέρη μυστική και σκίνου βλασταράκια,

να μπουν στο μαξιλάρι σου για να σε νανουρίζουν,

δάσους γλυκόπνοη δροσιά και σπήλιου τα λογάκια,

κισσού ριζούλες έπιασα για να σε γαργαλίζουν.

 

Γιατί είσαι μέλι των γκρεμών κινδυνοτρυγημένο

και στων χειλιών σου την σχισμή το θέλω να πεθαίνω.

 

Τα πότισα τραγάκανθου μυρόβλητο ρετσίνι,

τα φίλησα, τα μέρωσα, τους είπα τ’ όνομά σου,

τους είπα για το σώμα σου, κρύα του Βάκχου κρήνη,

που με δροσίζει και με καίει στο θείο ξόδεμά σου.

 

Αχ, χείλη μου, χειλάκια μου, κοκκινοστοματάκι,

αχ, πιείτε με, μασήστε με, σάρκα και κοκκαλάκι.

 

Μαράθηκαν και λειώσανε στου κάλλους σου το λάμπος

και χύθηκαν στα χέρια μου να πέσουν να πεθάνουν,

την φλέβα θέλαν του λαιμού και του ποδιού το θάμπος,

θέλανε και τα χείλη σου να πιούνε, να γλυκάνουν.

 

Κολλιέδες τα ‘πλεξα άπληστους για του λαιμού το χιόνι,

στολίδια να γυαλίσουνε στ’ αστράγαλου τ’ αμόνι.

 

Κι έτσι όπως ξέφρενη, τρελλή ροβόλαγα τον λόφο

κι άνοιγα χέρια και καρδιά στο αίμα του κορμιού σου,

σ’ είδα μπροστά μου γελαστόν μ’ αηδόνια μες στον κόρφο

και η καρδιά μου βρόντηξε στο χάδι του φιλιού σου.

 

Πανέμορφος ο αγριανθός και πώς μοσχοβολάει!

Mα στης παλάμης σου το φως, το φως του λησμονάει.

 

Σβήσανε τ’ άνθη, μάδησαν, μαράθηκαν τα φύλλα,

αέρας την σγουρόφυλλη ξετίναξε την φτέρη,

τα πόδια μου κοπήκανε σε πόθου ανατριχίλα,

το χέρι μου σαν μπλέχτηκε μες στο δικό σου χέρι.

 

Και το ρετσίνι χύθηκε νεράκι φλογισμένο,

σαν έλειωσα στο στόμα σου, μούρο λαχταρισμένο.

 

Από την συλλογή Σαρκοχώραφα, Θεσσαλονίκη 2024

 

 The Beautiful Lady Without Pity (La Belle Dame Sans Merci), 1902,  Frank Dicksee (1853-1928)

Θελκτήρια Έρωτος

  

      Θελκτήρια Έρωτος 

                                    Εκδόσεις Κουκούτσι, 2020

Το έργο περιλαμβάνει ποιήματα που υμνούν τον ερωτισμό και το πάθος μέσα από την πρόκληση και την πρόσκληση του θηλυκού προς το αρσενικό. Η ηδονική θηλυκότητα φλέγεται και ξεσπά, πότε συγκεκαλυμμένα, πότε με πάθος απροκάλυπτο, πάντα με γνώση και τόλμη βακχική, διεκδικώντας το ακριβότερο των επάθλων, τον έρωτα του εραστή. Τελετουργικά, φίλτρα, γητειές κι επικλήσεις ευνοούν την απολαυστική ερωτική πράξη.

Το σπίτι μας – Σοφία Πόταρη

To σπίτι μας, λευκά δεν θα ‘χει μάρμαρα

ούτε φτιασίδια

στολίδι κρεμαστό σε βράχων κέντημα

και στα ξεφτίδια.

Το φτωχικό μας σπίτι θα ‘ναι όμορφο

σαν παραμύθι

των ξωτικών και των νεράϊδων πέρασμα

κόντρα στη λήθη.

Ο κήπος του θα καμαρώνει πράσινος

χαρά της γίδας

και στην αυλίτσα του θα γλείφει ο σκύλος μας

χέρι φροντίδας.

Τ’ αγαπημένο σπίτι μας τ’ αξέχαστο

θα ‘ναι η αγάπη

σαλίγκαροι από κάτω του θα φεύγουμε

κάθε δρολάπι. 

Το ρημοκλήσι – Σοφία Πόταρη

Στο ερειπωμένο ρημοκλήσι, εκεί, στην άκρη του βουνού,

ο γέρο χρόνος απιθώθη αποσταμένος σ’ αλλουνού

καιρού την αγκαλιά, μωρό, που η μάνα πάντα λαχταρά.

Μακάριο εκείνο στο  βυζί της, κλαίει, γελάει τρυφερά.

Κι είναι τα μάτια των αγίων κερί λιωμένο που κυλά

κι η Παναγία λυπημένη, θέλει μα δεν χαμογελά.

Σαν πέφτει η νύχτα, το φεγγάρι τολμά το βήμα το Ιερό,

την Άγια Τράπεζα σιμώνει κι ασημώνει τον Σταυρό.

Η νυχτερίδα κι η αράχνη ευλαβικοί, παλιοί πιστοί

το ίσο πιάνουν, μα κι αν φάλτσο, ποιό αυτί  θα το νοιαστεί;

Τα χιόνια βρίσκουν τα λιοπύρια αποσταμένα και βαριά

στο ασημένιο το δισκάρι να χύνονται χρυσά φλουριά.

Στο ερειπωμένο ρημοκλήσι κάθε αυγή και δειλινό,

ψαλτάδες τα ξανθά μελίσσια ανάβουνε κερί αγνό.

Κι ο Επιτάφιος  του ανέμου  νεκρανασταίνει την σιγή

στ’ ότε κατήλθες προς θανάτου, αυτή ο παπάς που λειτουργεί. 

απόσπασμα από μία ποιητική μου σύνθεσι

IV

Πόσο απαλά το χέρι σου μπλεκότανε στα δάχτυλά μου φασολιά μεστή!

Βαδίζαμε στις φάνες πάνω κι από κάτω μας το χώμα όλο βαστούσε

τον έρωτα της γης και τ’ουρανού σε χνάρια φωτεινά κι όλο ζητούσε

εμάς, κι από εμάς εκείνο που κανείς δεν ξέρει  απάνω του πώς να πιαστεί..

Κι εμείς την θέλαμε καλέ μου, την ποθούσαμε πολύ εκείνη την μικρή,

την τόση δα μικρούλα βόλτα στο λιβάδι με τα κρίνα που ευτυχούσε

ζεστό από το δέρμα των κορμιών μας  να λαμπρύνεται κι αιμορραγούσε

φίδι που επωάζει υπομονή και πίστη σε αλήθειας σπαραγμό μακρύ..

Μας περιμένει πάντα μια στιγμή πικρή και τρυφερή, εμάς, που πολιούχο

του γυμνωμένου τούτου κόσμου όλο ραβόμαστε απορριγμένο ρούχο..

Δεν μ’ αγαπάς - Σοφία Πόταρη

Πιο δυστυχής εγώ κι απ’ τους κακότυχους θνητούς

που παίρνει ο θάνατος κάθε που κόβει τη ζωή τους,

αφήνουν πίσω τους λαμπρό το φως και αγλαούς καιρούς

καθώς βουτούν στο σκοτεινό πηγάδι της σιωπής τους..

Πιο δυστυχής κι από αυτούς!

Πια στερημένη απ’ τον ήλιο των δικών σου των ματιών

λουλούδι αναιμικό και θλιβερά βαλσαμωμένο,

παρασυρμένο απ’ την πλημμύρα σκοτεινών γητειών,

με μοίρα του να ζει από το κλαδί αποκομμένο..

Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αγιάτρευτες του πόνου οι πληγές,

ελπίδας μάταιης σαν με τρυπά το σουβλερό αγκίστρι.

Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αμέτρητες πια είναι οι φορές

που άτι σέρνομαι από θάνατου σφιχτό καπίστρι..